حقیقت و مجاز حقوق هسته‌ای ایران در پرتو قطعنامه 1803 شورای امنیت

 قطعنامه 1803 که چهارمین قطعنامه شورای امنیت (و سومین قطعنامه تحریم) علیه ایران است، در شرایطی به تصویب رسید که به دلیل اجرای موفقیت‌آمیز بخشهای مهم مدالیته ایران و آژانس و تأیید رسمی این امر در گزرش اسفند سال 1386 البرادعی، گمان می‌رفت که شورا از رویه‌ای که دوسال در پیش گرفته، منصرف شود. اما شورا با تکیه بر اینکه قطعنامه مارس 2005 شورای حکام هنوز توسط ایران به صورت کامل اجرا نشده است (بویژه در خصوص لاینحل ماندن مسأله مطالعات ادعائی از یک‌سو و عدم تصویب پروتکل الحاقی به پادمان هسته‌ای)، این رویه را استمرار بخشید و در این راستا حتی دستاوردهای همکاری مثبت ایران طی چندماه پیش را مبنائی برای تقلیل سختگیری و تحریم تشخیص نداد. در این نوشتار، به ارزیابی حقوقی این قطعنامه و علقه‌های تصویب آن در خارج از ابتکارات اعضای شورای امنیت بویژه در گزارش اسفند البرادعی پرداخته می‌شود؛ علقه‌هایی که در پرتو درک آنها، تصویب این قطعنامه چندان شگفت‌ انگیز نمی‌نماید و متوقف‌سازی توجیه منطقی استمرار روند تصویب این قبیل قطعنامه‌ها نیز مستلزم توجه راهبردی به حل و فصل آنها است.